Skip to main content

Uien die we hebben:

Witte, rode en gele uien

Witte, gele en rode uien, zo uit de grond, direct bij ons in de winkel. 

De witte ui is een erg scherpe ui en heeft een iets zoetere smaak dan de gele ui. Witte uien kun je koken, stoven of bakken. De witte ui is vaak te scherp om rauw te eten. 

Witte uien zijn vaak groter dan andere soorten en zijn lekker knapperig doordat ze veel water bevatten. Gebruik ze door salsa’s, chutneys of bij gebakken en gesmoorde groenten voor wat extra knapperigheid. De witte ui wordt niet glazig tijdens het bakken .Daarom gebruiken koks deze uien vaak in gerechten waar de uit goed te zien is. 

De gele ‘gewone’ ui is de meest bekende ui. De gele ui heeft een lichtbruine tot goudgele schil, heeft stevig vruchtvlees en rauw een straffe scherpe smaak. Gele uien worden het meest gebruikt in de keuken zijn geschikt voor warme gerechten waarin aroma minder scherp is. Wanneer je deze uien bakt, wordt de smaak minder scherp en een stuk zoeter. 

Gele uien gebruik je bij geroosterd vlees of gevogelte of als basis smaakmaker in sauzen, soepen (uiensoep!) en stoofjes. 

De rode ui is verwant aan de gele uit maar dan zoeter (met een hoger suikergehalte) en extra knapperig. Precies daarom is de rode ui favoriet in koude gerechten. Geef je salade of broodje extra pit en kleur met een paar rode uiringen. Natuurlijk kan rode ui, in plaats van een gele, ook in een warm gerecht gebruikt worden. Rode ui grillen op de barbecue of uienconfituur maken, is een smakelijke variant.

Zijn uien gezond?

Ja zeker zijn uien gezond voor je!

Uien bevatten veel verschillende voedingsstoffen. Zo bevatten ze vitamine B2, B6, B11, C en de mineralen kalium, calcium, fosfor, ijzer, magnesium, koper en zink. En uien tellen mee om je 250 gram groenten te halen.

Waar komt die ui nu vandaan?

Wat zijn wij zonder die ui? Kunnen wij zonder onze ui? En wat kunnen wij allemaal met onze ui ….

De herkomst van de plant is onduidelijk, maar waarschijnlijk stamt ze uit Midden-Azië hoewel daar nooit wilde exemplaren zijn aangetroffen. Uit geschriften van rond 3000 v.Chr. blijkt dat de ui voor het eerst in delen van Azië, in Iran en Afghanistan, werd verbouwd.

In deze periode werd de ui ook in China en later ook in het oude India verbouwd. Vanuit India is de ui naar Griekenland en Egypte gebracht. In decoraties en hiërogliefen van piramides komt de ui veelvuldig voor. De piramidebouwers kregen uien als rantsoen. Aangenomen werd dat de ui de fysieke kracht bevorderde en ziekten hielp voorkomen. Uien werden ook in graftombes gelegd voor in het volgende leven. Ze waren tegelijkertijd voedsel en medicijn tijdens de reis naar het hiernamaals. Ook zou de schil door de structuur gezien worden als een symbool van eeuwigheid.

En waarom heet de ui: ui?

De woorden ui en ajuin zijn eigenlijk dezelfde. Ajuin, zusterwoord van het Engelse onion en het Franse oignon, klonk in Noord-Nederland als “ui-jèn”. Woorden op en zijn meestal meervoud, en zo werd ui-jen voor meervoud gebruikt en ui voor enkelvoud.

Evenals het Duitse “Zwiebel”, stamt het Nedersaksische en Friese woord “si(e)pel” voor “ui”, af van het Latijnse cepula, het verkleinwoord van cepa (ui). Net als de namen voor de ui in het Italiaans, Spaans, Pools, Tsjechisch, Oekraïens, Lets en andere talen.